Nickerie.Net, dinsdag 27 augustus 2013

Caribische landen trekken Indiase immigranten aan en Suriname in de greep van Chinezen

Spoedig zal cricket niet meer de enige connectie zijn die de Indiërs hebben met het Caribisch gebied. Landen zoals Antigua & Barbuda, Dominica en St.Kitts & Nevis, hebben attractieve cash-for-citizenship programma’s ontwikkeld om Indiase migranten aan te trekken. Onlangs heeft Antigua & Barbuda een citizenship-by-investment (CIP) programma gelanceerd en zal zijn grenzen binnen een maand openstellen voor andere nationaliteiten. De overheid geeft een volledige ingezetenschap bij een investering van minimaal 400.000 US$ in een goedgekeurd onroerend goed project op het eiland. Een St Kitts & Nevis ingezetenschap komt ook voor de prijs van US$ 400.000, terwijl Dominica goedkoper is met een bedrag van 100.000 US$.

Alle drie de eilanden hebben hun vizier gericht op rijke Chinese en Indiase migranten. Sedert het programma afgelopen maart werd gelanceerd, zijn er verzoeken van Indiase onderdanen binnengekomen voor meer informatie. De meesten van hen zien de gelegenheid als een ‘Lifestyle’ investering zegt Jason Taylor van Janik Partners, een in Antigua gevestigd kantoor gespecialiseerd in CIP.

De voordelen van een Antigua en Barbuda paspoort zijn, dat men visa-vrij kan reizen naar 126 landen inclusief Canada, Hong Kong, Singapore, het Verenigd Koninkrijk en Europa. Het paspoort van St.Kitts & Nevis geeft een visa-vrije toegang tot 100 landen. Ter vergelijking, een Indiaas paspoort geeft visa-vrij toegang naar ‘slechts’ 55 landen.

Als een Commonwealth onderdaan krijgt men bovendien ook een zekere preferentiële behandeling in het Verenigd Koninkrijk (VK). Bijvoorbeeld, de kinderen kunnen het VK binnenkomen voor studie zonder eerst een studentenvisum aan te vragen. Na hun studie kunnen zij er twee jaar lang werken zonder werkvergunning.

Westerse educatie

Eric Major, de CEO van Henley & Partners, de wereldleider in internationale vestiging en ingezetenschapsplanning zegt dat de meeste Aziatische klanten er zeer op gebrand zijn om een westerse educatie te verkrijgen voor hun kinderen. Dit is één van de primaire redenen waarom met name Indiërs op zoek gaan naar het hebben van een voordelige nationaliteit. Een andere reden is de mobiliteit dankzij het visa-vrij kunnen reizen.

Dat de Caribische landen zeer serieus zijn inzake Indiase migranten is duidelijk geworden toen Premier Denzil Douglas van St.Kitts & Nevis een bezoek bracht aan India in april van dit jaar. Hij vroeg de Indiërs te kijken naar zijn ingezetenschapsprogramma en daarin te investeren. St. Kitts & Nevis heeft het oudste CIP in de wereld dat in 1984 werd gecreëerd.

Het profiel van de potentiële Indiase migranten is dat zij meestal getrouwd zijn en kinderen hebben. Zij zijn erg succesvol in het zakendoen en het genereren van veel geld op korte termijn via investeringen in huizen en onroerend goed projecten.

Indiërs in ruim 120 landen Reeds langer dan 100 jaar hebben Indiërs deels gedwongen deels vrijwillig het land van hun voorouders verlaten om ver van hun matrubhumi (moederland), hun pitrubhumi (vaderland) en hun punyabhumi (heilig land) een bestaan op te bouwen. Volgens de voormalige Indiase premier, Atal Bihari Vajpayee, vertrokken zijn landgenoten naar alle delen van de wereld, maar geen enkel land kan beweren dat “de Indiërs hun grondgebied hebben betreden in de geest van het kolonialisme”. Zij vertrokken in vrede met niets meer dan vertrouwen in hun bestemming. Dat zij succesvol zijn geweest blijkt volgens Vajpayee hieruit dat uit hun midden zijn voortgekomen presidenten, premiers en vele prominente zakenlui. Volgens de laatste schattingen telt wat men de Indiase diaspora is gaan noemen ruim 30 miljoenen personen, verspreid over circa 120 landen met een jaarlijks inkomen van meer dan 160 miljard US dollars.

De aanwezigheid van Indiërs in Latijns Amerika en het Caribisch gebied is geen nieuwigheid. Naast de nakomelingen van de migranten uit de koloniale tijd, hebben zich in het recentere verleden Indiase migranten gevestigd in enkele landen van Zuid- en Centraal Amerika en het Caribisch gebied. Ook de miljarden Amerikaanse dollars waarover de Indiërs thans beschikken hebben als investeringen hun weg gevonden naar het Westelijk Halfrond. Het land dat tot heden het grootste deel van de Indiase investeringen in de Latijns-Amerikaanse en Caribische regio heeft weten binnen te halen, is Trinidad & Tobago, zijnde een bedrag van ruim drie miljard US dollars.

PIO's en NRIs

Antigua & Barbuda, Dominica en St.Kitts & Nevis hebben voor een beleid gekozen waarbij Indiërs die met een bepaald bedrag aan investeringen arriveren direct het ingezetenschap i.c. de nationaliteit van het land verkrijgen. Op den duur zullen zij en hun nakomelingen PIO’s worden, dat wil zeggen, personen van Indiase origine die de nationaliteit hebben van het land waar zij wonen. Vanwege de afwezigheid van PIO’s op dit moment bestaat in deze drie Oost Caribische eilanden geen vrees dat met de komst van Indiase migranten een verstoring van de politieke verhouding zou kunnen ontstaan. Dat zou wel het geval kunnen zijn in de landen met een grote groep van PIO’s zoals het geval in Suriname, Guyana en Trinidad & Tobago. In deze landen bestaat wel de vrees dat met de komst van bijvoorbeeld Indiërs de politieke verhoudingen veranderd zullen worden als zij direct de nationaliteit van die landen verkrijgen.

Indiase migranten die zich nu in Suriname, Guyana en Trinidad & Tobago vestigen hebben de status van wat men noemt NRIs, een term die verwijst naar Indiase staatsburgers die in het bezit zijn van de Indiase nationaliteit, maar in het buitenland verblijven voor een onbepaalde periode.

Uit de tabel blijkt dat in Trinidad een aantal van rond 600 NRI’s (± 150) gezinnen wonen van wie de meesten professionals zijn zoals ingenieurs, doctoren en andere academici. Een gering aantal zit in de zakenwereld. Zij vormen een kleine, hecht gesloten groep, houden zich strikt aan wet en recht en blijven ver verwijderd van enige betrokkenheid in de lokale politieke activiteiten. Hun kracht is hun professionalisme en hun academische excellentie, hun grootste ambitie is hard werken, veel geld verdienen en hun kinderen voor studie naar de Verenigde Staten sturen en hopelijk zelf ooit zelf daar naartoe emigreren.

Sommige landen in Afrika zoals Kenia, Oeganda, Ethiopië en Sudan, hebben hun grenzen ook opengesteld voor Indiase migranten, met name voor geschoolde farmers die landbouwgrond krijgen op basis van een lease voor 99 jaar. De lease is gratis en de farmers kunnen verbouwen wat zij willen en ten verkoop bieden op de lokale markten of voor export. Het is een win-win situatie voor een ieder. De Afrikaanse landen hebben veel vruchtbaar grond maar missen de landbouw expertise om die om te zetten in instrumenten van welvaart en welzijn. Voor de Indiase farmers betekent deze mogelijkheid dat zij een kans hebben om een lucratief bestaan op te bouwen.

We zien dus dat zowel in Caribisch gebied als in Afrika enkele landen een doordacht en transparant beleid hebben uitgestippeld om migranten uit het buitenland i.e. India aan te trekken. Zowel voor de eigen bevolking als voor de migranten is duidelijk op basis van welke voorwaarden de nieuwe groepen en of bewoners het land binnenkomen.

Suriname

Er zijn in de afgelopen jaren enkele nieuwe groepen ons land binnengekomen zoals Guyanezen, Haïtianen, Brazilianen en Chinezen uit de Volksrepubliek China. Vooral de komst van de Chinese migranten is aanleiding tot het stellen van vele vragen. Omdat van regeringswege geen informatie naar buiten komt zijn er legio geruchten via Radio Trottoir te horen. Zij worden naar hier gehaald om de economische macht van andere groepen te breken zeggen sommigen; of zij worden gehaald omdat Surinamers lui zijn om te werken; of er bestaan geen Surinaamse vakarbeiders meer i.e. geen timmerlui, metselaars, schilders etc; ons land is dun bevolkt dus zij worden gehaald zodat onze bevolking verder wordt aangevuld i.c. schaalvergroting plaatsvindt.

De vragen die gesteld kunnen worden, zijn hoeveel Chinezen zijn tot 2013 het land binnengekomen, hoeveel mogen nog komen, betalen zij geld voor hun verblijfs- en bedrijfsvergunningen, krijgen zij stante pede de Surinaamse nationaliteit en misschien ook het lidmaatschapskaart van een politieke partij? Als het laatste het geval is dan zal dat reeds op korte termijn wel van invloed zijn op de politieke verhoudingen in het land.

Wat beogen Surinaamse politici met naar het lijkt een ongebreidelde toelating van Chinese migranten? Er zijn toch berichten geweest dat bijna alle politieke partijen in Suriname die de “one-China-policy” aanhangen, gelden hebben ontvangen uit China, zonder dat ooit is vastgesteld vanwaar deze gelden komen. In een geo-politieke context is een niet te vermijden vraag ook “wat beoogt de communistische Volksrepubliek China met een ongehinderde vertrek van zoveel migranten uit het land naar Suriname?" De aantallen die uit China mogen vertrekken doen vermoeden alsof op het Zuid-Amerikaanse vasteland een Chinese volksplanting wordt gesticht! Wie in internationaal diplomatieke kringen vertoeft weet dat niet alleen in de regio, maar ook ver daarbuiten een zorg is of en hoe Suriname deze actie van de Volksrepubliek China weet uit te spelen!

De zorg is ook of politici in het land beseffen dat op een bepaald moment Suriname een “point of no return” zal bereiken waaruit het niet meer mogelijk zal zijn om uit de Chinese greep te geraken, omdat met name op financieel vlak het land met handen en voeten gebonden zal zijn aan China. Reeds nu lijkt het alsof geen enkel groot en belangrijk project in de Republiek Suriname zonder financiering van China tot stand komt. Zelfs restauratie en onderhoud van een zeer strategisch regeringsgebouw wordt zonder enige gêne aan China opgehangen. Is het hebben van regeermacht voor onze politici en politieke partijen zo van levensbelang dat men bereid is het lot en de toekomst van Suriname in handen te leggen van een buitenlandse mogendheid i.e. de Volksrepubliek China?

R. Alihusain

WWW.NICKERIE.NET

Email: info@nickerie.net

Designed by Galactica's Graphics